Εδώ και πολύ καιρό, έχει ξεκινήσει μια συζήτηση γύρω από τις αρχές της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και το πόσο αυτές καταστρατηγούνται πλέον από τις σύγχρονες μορφές της ενημέρωσης. Προσωπικά, θεωρώ ότι καμία από τις αρχές που κουβαλά μέσα του ένας ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ δεν καταπατείται, όταν έχει μάθει να λειτουργεί με ήθος και συνέπεια. Αλλά αυτό αφορά τους ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ. Γιατί ένας τυχοδιώκτης που νομίζει ότι κάνει δημοσιογραφία, δεν διέπεται από τέτοιες αρχές. Είναι κοινός αλήτης...
Ένας πραγματικός ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ υπογράφει τα κείμενά του, όσο σκληρά και επιθετικά και αν είναι. Έχει το θάρρος να
αντιμετωπίσει τις συνέπειες των πράξεών του. Δεν κρύβεται πίσω από τη δειλία του.
Ένας πραγματικός ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ, ακόμα και αν διαθέτει έμφυτο δηλητήριο στο στόμα του, δεν το εκτοξεύει αδιακρίτως – πιθανόν δεν το εκτοξεύει καθόλου διότι ξέρει να το ελέγχει.
Ένας πραγματικός ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ δεν χρησιμοποιεί τη γραφή του – και τη θέση του στα τοπικά μέσα που άλλοι πλήρωναν και συντηρούσαν και εκείνος εκμεταλλευόταν – για να εξασφαλίζει πολύχρονη και καθημερινή απουσία από την εργασία του.
Ένας πραγματικός ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ δεν εκβιάζει δημάρχους και παράγοντες της δημόσιας ζωής, για να του δίνουν χρήματα.
Ένας πραγματικός ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ δεν ζητά δύο «εικοσάρια» (χιλιάδες ευρώ) από δημάρχους και την άλλη μέρα τους κατηγορεί από το blog που διαθέτει και το οποίο – για εξευγενισμό και δόλωμα - έχει βαπτίσει εφημερίδα.
Ένας πραγματικός ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ δεν πηγαίνει σε παράγοντες της Περιφέρειας για να τους ζητήσει να του εξασφαλίσουν παράνομη θέση συμβούλου στο γραφείο τους. Και όταν αυτό δεν γίνει, να τους βρίζει, διεκδικώντας τον ρόλο του τιμητή της αλήθειας.
Ένας πραγματικός ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ δεν δίνει χτυπήματα κάτω από τη ζώνη. Ούτε τα βάζει με τους γύρω-γύρω, γιατί φοβάται μήπως με την ευθεία αντιπαράθεση «ξεβρακωθεί».
Ένας πραγματικός ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ δεν μπαίνει σε αντιπαράθεση με συναδέλφους του. Όταν όμως προκληθεί - αναίτια και χωρίς να έχει ο ίδιος προκαλέσει - διαθέτει τις αποδείξεις των όσων ισχυρίζεται. Και, εν καιρώ, τις δημοσιοποιεί.
Ένας πραγματικός ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ χρησιμοποιεί και άλλα χρώματα γραφής. Δεν καταλήγει στο κίτρινο, επειδή αυτό του ταιριάζει.
Ασφαλώς και δεν αναφέρομαι σε πολίτες, οι οποίοι, μέσα από το διαδίκτυο, εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους για τα κακώς κείμενα του τόπου τους. Αυτοί ασκούν τη δημοσιογραφία των πολιτών και δεν δηλώνουν, ψευδώς, δημοσιογράφοι αλλά αυτό που είναι: διαμαρτυρόμενοι πολίτες.
Ασφαλώς και αναφέρομαι σε εκείνους που δηλώνουν δημοσιογράφοι. Κατ΄ επίφαση. Και οι οποίοι βιάζουν το ύφος και το περιεχόμενο της δημοσιογραφικής ενημέρωσης στην εποχή του Ίντερνετ.
Πρέπει να λέμε ναι στη δημοσιογραφία των πολιτών. Διότι όταν δεν βρίζουν, δεν καταφεύγουν σε χυδαιότητες και παρουσιάζουν αποδείξεις για τις καταγγελίες τους, προσφέρουν σημαντικό έργο στον τόπο τους, διότι βγάζουν από το λήθαργο κυβερνώντες και πολίτες.
Πρέπει να λέμε ναι στη δημοσιογραφία των επαγγελματιών. Γιατί – με όλα τα λάθη και τις ανθρώπινες αδυναμίες τους – ξέρουν να δίνουν το μέτρο. Να μην ξεφεύγουν. Και μπορούν να το κάνουν ακόμα και αυτοί που δεν είναι επαγγελματίες αλλά τουλάχιστον δεν είναι τυχοδιώκτες.
Πρέπει να λέμε όχι στη δημοσιογραφία των αλητών…
πηγή:http://www.doxthi.gr
| 
0 Σχόλια