Αυτές τις εικόνες αντίκρισαν καθηγητές, μαθητές και εμείς προσωπικά, στο 3ογυμνάσιο Φυλής.
Οργή, θλίψη, απογοήτευση, ντροπή. Ποιο συναίσθημα θα έπρεπε να μας διακατέχει άραγε αντικρίζοντας μια σχολική αίθουσα σε αυτά τα χάλια; Μια αίθουσα σε έναν χώρο εκπαίδευσης μαθητών. Μια αίθουσα σε έναν χώρο εκπαίδευσης των παιδιών που παραδίδουμε το μέλλον. Αυτό είναι τελικά το παρόν; Η καταστροφή; Η ανοχή στην καταστροφή;
Ποιοι είναι αυτοί που δεν σέβονται την δημόσια περιουσία; Ποιοι είναι αυτοί που στερούν από τα παιδιά όχι μόνο την μάθηση και την γνώση, τα εφόδια τους δηλαδή για το μέλλον, αλλά τα αναγκάζουν να βιώνουν και να εκπαιδεύονται μέσα σε ένα περιβάλλον καταστροφής, ένα περιβάλλον μέτριο ως κάκιστο. Ποιοι είναι αυτοί που αναγκάζουν τα παιδιά να είναι μέλη μιας κοινωνίας ( τώρα της σχολικής κοινωνίας, αύριο της ευρύτερης κοινωνίας ) που αγνοεί και συνηθίζει την βία, την καταστροφή, την παρανομία και ζει μέσα σε αυτήν.
Εκπαίδευση δεν είναι μόνον να μάθουν τα παιδιά να λύνουν εξισώσεις και να μάθουν αγγλικά και γερμανικά, εκπαίδευση είναι επίσης να μάθουν να σέβονται, να εκτιμούν, να σκέφτονται, να βελτιώνουν, να προλαμβάνουν, να προσπαθούν για το καλύτερο, για το όμορφο, όχι να ανέχονται το χειρότερο και το άσχημο.
Τα παιδιά είναι παιδιά, δεν γνωρίζουν. Εμείς οι μεγάλοι, ¨οι γνώστες¨ τους δείχνουμε τι να κάνουν.
Ανεχόμαστε; Σιωπούμε; Προσπαθούμε; Σεβόμαστε; Δημιουργούμε ή καταστρέφουμε;
Για να δούμε λοιπόν τι παράδειγμα θα δώσουμε και αυτή την φορά σε αυτά τα παιδιά…
Λουκάς Κ.
πηγή: http://panoramafilis.blogspot.gr
0 Σχόλια