15 χρόνια μας χωρίζουν από τα 15 πιο φρικτά δευτερόλεπτα των τελευταίων ετών κι όμως η μνήμη μας δεν λέει να τα σβήσει.
7 Σεπτεμβρίου 1999, ώρα 14:57, ο σεισμός χτυπά με μανία την πόλη μας και τους όμορους δήμους προκαλώντας πανικό. Όσοι πρόλαβαν να βγουν από τα σπίτια τους είδαν πολυκατοικίες να πέφτουν σαν τραπουλόχαρτα, είδαν συμπολίτες τους νεκρούς κάτω από τα μπάζα, είδαν περιουσίες να χάνονται μέσα σε αυτά τα δευτερόλεπτα, αλλά πάνω απ’ όλα είδαν πόσο μικροί τελικά είμαστε μπροστά στην δύναμη που κρύβει η φύση! Αυτά τα 5,9 ρίχτερ (που πολλοί αμφισβητούν ακόμη αν ήταν τόσο λίγα!) κατάφεραν να σημαδέψουν την ζωή όλων μας, άλλωστε στις οικογένειες μας βρίσκονται οι 143 νεκροί, οι τουλάχιστον 700
τραυματίες, ενώ εμείς οι ίδιοι ήμασταν ανάμεσα στις 40.000 άστεγες οικογένειες που για χρόνια ζούσαν σε κοντέινερ ή σκηνές.
Δυστυχώς αυτές τις εικόνες δεν θα τις ξεχάσουμε ποτέ, όπως δεν πρέπει να ξεχάσουμε όλους αυτούς τους συμπολίτες μας που βρήκαν τραγικό θάνατο μέσα στα σπίτια τους ή στα εργοστάσια που εργάζονταν και έμελλαν να γίνουν οι τάφοι τους. Η ζωή συνεχίζεται, όμως, όταν έχεις δεχτεί ένα τέτοιο χτύπημα αυτό που μένει είναι ο φόβος. Τον φόβο για τον σεισμό όσοι ζήσαμε τις στιγμές του 1999 δεν θα τον ξεπεράσουμε ποτέ.
Το άγριο μουγκριτό του εγκέλαδου που ζητούσε κι άλλες ζωές να πάρει μαζί του, την σκόνη, τα συντρίμμια, το αίμα στους δρόμους της πόλης, οι κραυγές πόνου, αλλά και θλίψης, δεν θα σβηστούν ποτέ από την μνήμη μας. Αιωνία η μνήμη σε όλους όσους χάθηκαν εκείνη την αποφράδα ημέρα. Ευχόμαστε να μην ξαναζήσουμε ΠΟΤΕ παρόμοιες σκηνές…
0 Σχόλια