*Της Κατερίνας Κάραλη
*
Κι αυτό το ρόλο καλείται να παίξει το κόμμα των μελών της εφόσον η ελληνική κοινωνία, οι απλοί πολίτες που στήριξαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μέλη του κι αυτό έχει πολλές εξίσου σημαντικές αναγνώσεις.
Αυτή η κοινωνία που θέλουμε να συμμετέχει στο δύσκολο έργο μιας αριστερής κυβέρνησης, μιας κυβέρνησης που σηκώνει το βάρος της αντίστασης στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, που σηκώνει το βάρος της αντίστασης στην άνοδο του φασισμού και του θρησκευτικού φανατισμού σ΄όλη την Ευρώπη, καλείται μέσω του κόμματός του να διαπαιδαγωγήσει ή καλύτερα να ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΕΙ μια κοινωνία που επλήγη από την κατευθυνόμενη πληροφόρηση της διαπλοκής, που επλήγη από ένα κράτος που στα πλαίσια της άρρυθμης και διεφθαρμένης λειτουργίας του, διατηρούσε τους πελατειακούς μηχανισμούς, που ενώ το διάβρωναν χειρότερα τουλάχιστον δεν του επέτρεπαν να καταρρεύσει.
Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να τολμήσουμε να παραδεχτούμε πως αυτή την κοινωνία δεν έχουμε καταφέρει να την κάνουμε μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και ο πρώτος κύριος λόγος είναι η ανασφάλεια
πολιτική, κομματική ή απλά ανθρώπινη, που συντηρεί το αντιδημοκρατικό σύστημα των μηχανισμών. Καλούμαστε λοιπόν να μιλήσουμε ανοιχτά και τολμηρά για τους μηχανισμούς και τα κλειστά μαγαζάκια που παράγουν μόνο παραγοντισμό και απομακρύνουν την κοινωνία. Να βρούμε συγκεκριμένους τρόπους αποφυγής του φαινομένου αυτού και να το πατάξουμε δυναμικά.
Στη συνέχεια αυτό που έχει πρωταρχική σημασία για την κοινωνία που μας στήριξε είναι να ξεκαθαρίσει το σάπιο τοπίο της τοπικής αυτοδιοίκησης, που την κρατάει με όλους τους γνωστούς παλιούς τρόπους πολιτικά όμηρο κι ας μη γελιόμαστε παίζει το τελευταίο δυνατό χαρτί της αριστερής παρένθεσης. Ο ρόλος των παρατάξεων του ΣΥΡΙΖΑ για να καθαρίσει η σαπίλα της τοπικής αυτοδιοίκησης καθίσταται πρωταρχικός και καθοριστικός. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να επιτρέψουμε σε καμιά παράταξη μας, να κάνει πολιτική καριέρα με αποτέλεσμα μονοψήφιο ποσοστό, διατηρώντας την ομοιόσταση του παλιού σάπιου συστήματος των βλαχοδημαρχαίων. Αυτό είναι το αίτημα του μεγαλύτερης μερίδας των πολιτών που ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ, να δει κάτι να αλλάζει τοπικά και να μην αισθάνεται πολιτικά όμηρος του κάθε διαπλεκόμενου δημάρχου. Επιβάλλεται λοιπόν να μιλήσουμε ανοιχτά και γι΄αυτό το ζήτημα και να καταγράψουμε συγκεκριμένη πολιτική με στόχο και κανόνες.
Ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο για το θάνατο της πολιτικής ομηρίας στις τοπικές κοινωνίες και την εξοικονόμηση εργασίας εκτός από την ανάπτυξη και την παραγωγική ανασυγκρότηση φαίνεται να είναι η κοινωνική οικονομία που μπορεί να μετασχηματίσει τα αλληλέγγυα κινήματα ή αλλιώς την αλληλεγγύη των ευπαθών κοινωνικών ομάδων σε συνεταιριστική επιχειρηματικότητα. Δεν νοείται να υπάρχουν οργανώσεις που απορρίπτουν δομές αλληλεγγύης που στηρίζονται από την αλληλεγγύη για όλους για προσωπικούς λόγους ή από φόβο να απωλέσουν την παραγοντική τους δύναμη και πρέπει να πειστούν να συμμετέχουν στη γένεση και την εξάπλωση της αλληλέγγυας οικονομίας με συγκεκριμένο στόχο όμως την απελευθέρωση των ευπαθών κοινωνικών ομάδων από την πολιτική ομηρία των τοπικών παραγόντων κι όχι την ενίσχυση δομών που εξυπηρέτησαν παλιότερα τη διαφθορά βλέπε νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου.
Μεγάλο στοίχημα μπορεί να αποτελέσει για το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ η στήριξη πολιτικών για την απογκετοποίηση κοινωνικών μειονοτήτων, που εκτός από την ουσιαστική αναγκαιότητα τους (δεν είναι ανάγκη να αναλυθεί σ΄αυτό το άρθρο) θα αποτρέψουν αυτό που γινόταν όλα τα προηγούμενα χρόνια, τη χρησιμοποίησή τους ως δεξαμενές τυφλών ψήφων, βλέπε ρομά κ. α.
Συμπερασματικά, στο 2ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ανοίξει ένας τολμηρός διάλογος που θα καταλήξει σε συμπεράσματα για το μετασχηματισμό της κοινωνίας
- Για την αριστερά του 21ου αιώνα που βάζει όρια στον πλούτο, διεκδικεί κοινωνικό κράτος και εργασιακά δικαιώματα, αντιστέκεται στον φασισμό.
- Για την κοινωνία που θα απελευθερωθεί από το παλιό σύστημα που την κρατούσε πολιτικά όμηρο και παραγωγικά αδρανή.
0 Σχόλια